قانون مطبوعات و لزوم
اصلاحات
خبرنگار پیاده نظام مطبوعات
است. همچنان که در ارتش نفر پیاده تکلیف نهایی را معلوم می‌کند و در عین حال
بیشترین فشار جنگ بر نفرات پیاده وارد می‌شود و بالاترین تعداد تلفات در درگیری‌های
مسلحانه از نفرات پیاده است،
در کارزارهای مطبوعاتی و تلاش‌هایی که برای اطلاع رسانی به جامعه انجام می‌شود،
خبرنگاران همچون نفرات پیاده در صف اول هستند و ناچار بیشترین لطمات را تحمل
می‌کنند. با توجه به این که قانون مصوب1364 مطبوعات با اصلاحات بعدی بر همه امور
مطبوعاتی سایه گسترده است لاجرم این قانون خبرنگاران را نیز که جزء بسیار مهمی از
مطبوعات هستند، در بر‌می‌گیرد. به عبارت دیگر تمام اشکالاتی که به لحاظ وجود مفاهیم
مبهم و قابل تاویل یا اقتدارات هیات نظارت بر‌مطبوعات و نوع ترکیب آن یا ترکیب هیات
منصفه و حدود اختیارات و نحوه عمل آن به رسانه‌های مکتوب متوجه می‌شود، دامن‌گیر
خبرنگاران نیز می‌گردد. مضافا این که چون معمولا خبرنگاران اشخاص جوان و تقریبا بی
پناهی هستند آثار این ضایعات و لطمات برای آنها بیشتر است. توضیح این که به‌عنوان
مثال زمانی که روزنامه‌ای به‌جهتی توقیف می‌شود معمولا مدیر مسئول و سردبیر و کادر
مالی و سیاست‌گذاری آن به هر‌حال از نظر مادی در شرایطی هستند که از جهت گذران
زندگی عادی دچار مشکل نمی‌شوند و اگر بشوند در حد قابل تحملی است. اما خبرنگاران
معمولا جوانانی هستند که در جوار تحصیل و تحقیق به کار خبرنگاری نیز مشغول هستند و
در نتیجه تنها منبع درآمد و ممر معاش آنها همانا کار در روزنامه توقیف شده است و با
توقیف آن به مصداق نسبت لانه مور و شبنم، زندگی مادیشان به کلی مختل می‌شود. تا آن
جا که بنده می‌دانم برای بیشتر خبرنگاران حتی بیمه تامین اجتماعی یا بیمه بیکاری که
برای همه مشمولان قانون کار اجباری است، وجود ندارد. همچنین، به رغم داشتن حرفه‌ای
بسیارسخت از بیمه‌های درمانی خاص نیز برخوردار نیستند و به عبارت دیگر می‌توانند
خود را تحت عنوان خویش فرما بیمه کنند. علاوه بر‌این باز هم باید گفت نویسندگان و
روزنامه نگاران قدیمی از حمایت‌ها و همراهی‌هایی برخوردارند که به محض بروز مشکل به
کارشان می‌آید. به‌عنوان‌مثال در‌صورت تعقیب کیفری و نیاز به وثیقه احتمالا در مدت
کوتاهی وثیقه تامین خواهد شد. اما خبرنگار به لحاظ جوانی و کمی سابقه کار و محدودیت
ارتباطات اجتماعی اگر دچار مشکلی شود امیدی جز به وابستگان و دوستانش نمی‌تواند
داشته باشد. لذا کم نیست مواردی که خبرنگاری دستگیر شده و تا زمان رسیدگی ماهوی و
صدور حکم در زندان باقی می‌ماند. زیرا کسی نیست که کفیل او بشود و برایش وثیقه
بیاورد. همه این موارد باعث می‌شود لزوم تشکیل اتحادیه خبرنگاران مطبوعات احساس
شود. این اتحادیه می‌تواند متشکل از خبرنگاران، نویسندگان مطبوعات و مطلق نویسندگان
باشد و صرفا از نظر صنفی به حمایت از خبرنگاران و حفظ و استیفای حقوق آنها
بکوشد.
روزنامه آرمان 17/5/91 و وبلاگ نامه وکیل